Gerçek değilim ben!

  Çirkin,
  Çok çirkin...
  Ama;
  Sayfayı boş bırakacak kadar midemi bulandırmadı henüz dünyanın çirkinliği
  Daha çok kekelemeye meyilliyim
  Şu çok iyi bilinsin ki;
  Gerçek değilim ben,
  Hayatın ağzında kulaktan kulağa yayılan bir söylentiyim
  Hepsi bu.

Ve bu şiir değil esasen; bu çöp
Şiir, kendi kendine yanan çalı
Şiir, masum bileğe vurulan çivi
Şiir ki; göklerden indi,
Gömülmesin diye kız çocukları diri diri!

Heyhat!

Şiirlerin kaderidir,
Çok sevilir, çok okunurlarsa;
İçleri boşalır, yozlaşırlar
Ve yerlerini yenileri alır
Tedavülden kalkmak değil de,
Hacim kaybetmek belki
Tesadüfen öğrendiğim bir şey, emin değilim.

Berbat!

Şiir şimdi bir isim ki;
Değdiği dudağa yangın
Şiir şimdi bir isim ki;
Zelzele!
Şiirimi benden çaldılar anne!
Aldılar,
Yıkadılar,
Kefenlediler,
Gömdüler,
Ardından dua okudu efendiler.

Bedbaht!

Bir sokak çocuğu şiir,
Büyüyecek,
Erişecek alfabeme kıyısından.
Alfabemi yağmala çocuk!
"Z" harfini çal mesela,
Hakkındır.